Сад замкнёных гор
фантастычны раман
Мінскевіч Серж
часткі I - IV
(Квазіфэнтэзі)*****
3d actіon ад першай асобы
(з элемэнтамі аркады і квэста)
I
Збудаваньне было шэрае, абшарпанае. Усюды валяліся адбітыя кавалкі тынкоўкі, бэтону, плястыку. Я ішоў, і пад падэшвамі сандаляў гучна вішчалі дробныя аскепкі крохкага сьмеціва. Празь некалькі мэтраў змрочны калідор паварочваў направа, і я нібы асьлеп. Тут не было ніводнай цэлай лямпы. Давялося выпрастаць рукі і паўбокам пацопацца ў цямнечу.
Сьцяна пацягнулася мокрая і сьлізкая, нібы па ёй толькі што прапоўз гіганцкі сьлімак.
У глухім тупіку далонь наткнулася на дратлівыя, быццам круглы надшпіль, скобы лесьвіцы.
Я на момант прыпыніўся: за сьпінай, дом, родныя, сябры, абавязковая праца, да якой прызвычаіўся, а там, наверсе, іншыя землі, чужыя народы, для якіх я таксама чужаніца. Прадчуваньне стрэчы зь невядомым бянтэжыла і хвалявала...
Трэба ісьці!
Уверх па строме!
Я ледзь не сарваўся, бо скобы хісталіся, а дзе-нідзе іх зусім не было. Я мусіў ускідваць ногі да самага падбародзьдзя, рэзка падцягвацца, выпроствацца на ўсю даўжыню рук.
Запэцканымі ржою далоньмі зрушыў цяжкое вечка і асьлеп другі раз – ад сьвятла. Мяне адразу схапілі за каўнер, паставілі на ногі.
– Што так доўга? Пайшлі.
Паступова белае поле праявілася. Гурт хлопцаў і дзяўчат борздка крочыў па гулкім зьвілістым калідоры. Ростам яны ледзь дацягвалі мне да пляча і з зайздрасьцю пазіралі на мае мускулы.
– Цяпер мухаглоты нам вернуць усё!
Мае спадарожнікі былі ўсе з рэдкімі валасамі, сухарлявыя. Твары цёмныя; а замест вачэй – дзьве шызыя яміны. Худыя лемуры, толькі без хвастоў.
Мы падышлі да чорных абшарпаных дзьвярэй.
– Іх трэба ўзламаць. Апраханцы жывуць там, – прамовіў самы вялікі лемур. Давай.
Націснулі плячыма. За дзьвярыма пачала рухацца важкая пліта. Праз вузкую шчыліну мы прашмыгнулі ў застаўлены жалезкамі калідор, потым спусьціліся па лесьвіцы ў цемру.
Пасьля павароту паказалася цьмянае сьвятло.
Мы трапілі ў простакутны пакой. Ля супрацьлеглай сьценкі ляжалі, сядзелі з паўзакрытымі вачыма замызганыя, у рызьзі, прывіды, а ў брудных кутах такія самыя істоты з задуменным выглядам, агідна прысмокваючы, нешта жавалі альбо займаліся каханьнем, калі той занятак можна было гэтак назваць: яны ціха, неяк па-нежывому мусолілі адно аднаго.
– Апраханцы! Аддавайце нашую долю!
Нібы ніхто нічога не казаў. Тыя ж закрытыя вочы. Тыя ж запаволеныя рухі.
Вялікі лемур падбег да бліжэйшай пары і пхнуў нагой.
Пара марудна расклеілася і адпаўзла.
– Гэй!.. Хутка!
Лемур выштурхнуў мяне на сярэдзіну пакоя і шапнуў: “Пакажы ім свае кулакі.”
Я да белі сьціснуў пальцы.
Прывіды заварушыліся, зь іх выпаўз вузкавокі карлік:
– А... Звонгі, гэта вы... Мы вам ужо ўсё аддалі.
– Мала!
– У нас няма.
Вялікі лемур схапіў карліка за шыю, трохі здушыў, прыўзьняў над падлогай:
– П-плюгань...
Шчокі, нос, рот малога апраханца ненатуральна выцягнуліся. Карлік сутаргава задрыгаў тонкімі ножкамі, і, раптам, увінціў доўгія чорныя кіпці ў шчаку лемура.
Той войкнуў, хацеў адкінуць прыкрага недаростка.
Кіпці былі карабатыя, кручкаватыя, таму адразу вылезьці са шчакі, абцягнутай жоўтай, сухой скурай, не маглі.
Лемур і карлік упалі, пакаціліся па запляванай падлозе.
– Бі курдупеляў, – завішчала выродлівая кабета-звонгі, кінулася да пекнай на твар дзяўчыны і ўчапілася ёй у валасы.
Купка прывідаў страпянулася, усе напупышыліся, нібы адзіны спалоханы дзікабраз, і, раптам, як выбух, усхапіліся, – закруцілася, застагнала, закрахтала чэрствым калабком з разьвярэджаным нутром, паўсьляпая бойка.
Я стаяў у разгубленасьці. Насельнікі аднаго зь ніжэйшых узроўняў тузалі адзін аднаго з-за невядомай мне прычыны.
Вір бойкі ахінуў мяне.
– Увалі таму, – прароў знаёмы голас.
Я павінен быў выконваць сваё абяцаньне.
Убачыў тумановую пляму з двума невыразнымі аваламі і ткнуў туды кулаком. Глухі касьцяны стук, імгненны боль працяў запясьце. Твар апраханца праваліўся ў небыцьцё, але ў той момант ужо маё левае вока накрыла штосьці вялікае, чорнае, скрышальнае...
Падалося, што скляпеньне колькі разоў перакулілася і раскрышылася на дробныя аскепкі. На хвілю я страціў прытомнасьць, а пасьля ў сьвядомасьці запульсавала: “Трэба ісьці...”
Хоць я і абяцаў народу звонгі дапамагчы сваёй фізычнай сілай, за тое, што яны пакажуць патаемны лёх, я ня мог калечыцца за чужакоў. Тым больш яны жылі толькі на ўзровень вышэй і ведалі пра Шлях не нашмат болей за нас.
У дальнім куце залі за слупом бурага туману абрысоўваўся пралом.
Я рашуча пакрочыў наперад – працерабіў, нібы млыном, сумятню сухіх целаў.
Між абломкамі сьцяны віднеўся забруджаны вузкі праход. Асьцярожна пераступаючы смуродныя лужыны, я ўвайшоў у цёмны тунэль. Тут я быццам скінуў плашч сьвятла, ва ўнутранай кішэні якога засталася маё абяцаньне дапамагчы звонгам. Я вольна пакрочыў у цямнечу.
Праз паўгадзіны ў шэрай аблачыне, сьціснутай квадратам калідору, абрысаваліся прыступкі, што вялі на наступны паверх.
ІІ
Зноў калідор.
А далей краты. Яны былі ржавыя, пагнутыя. Я лёгка пралез празь дзірку і трапіў у вялікую залю.
Заля, можа, і была б прасторнай, калі б не высокі да столі плот, што перакрываў яе.
Я доўга ішоў уздоўж востраканечнага плота. Ён закругляўся, і роўналежна яму закруглялася заля.
А потым я сьцяміў – кола.
Ісьці назад? Але пачуцьцё падказвала – трэба ў сярэдзіну, за плот!
Дошкі выглядалі ўнушальна. Шчыльна, ніводнага прасьвету. Цяжка было спадзявацца, што я здольны іх праламіць...
Я адчуў стому, здрадніцкую стому, назапашаную мінулым. Яна заўсёды ўзмацняецца перад новымі выпрабаваньнямі. Каб адпачыць, падышоў пад плот, прысеў, абапёрся сьпінай да дошак.
“У кожнага народа адзін раз у жыцьцёвы цыкл нараджаецца пакліканец. Яго цікаўнасьць мацнейшая за ягоны лёс, – згадаліся словы старэйшага вешчуна. Лоб старога прарэзалі глыбокія чорныя зморшчыны, карыя вочы, здавалася, адлівалі чырвоным; ледзь не да самай падлогі зьвісалі белыя вусы, што паволі хваляваліся пры кожным слове.
Патаемную кельлю, куды мяне прывялі ўзброеныя дроцікамі нашыя ваяры-памежнікі, ахутвалі бэзавыя прыцемкі, і толькі ў сярэдзіне сінім агнём мігцела сьпіральная павуціна сьвятоўнага падземнага павука.
– Ты выведзеш вемасутаў з долу...”
Відзежа раптоўна зьнікла, бо дошкі, на якія я абапёрся, затрашчалі і, як гнілыя зубы ў чорнай сківіцы, пахіліліся. Я праваліўся ва ўнутранае памяшканьне.
Зноў краты. Справа – жалезна-плеценае кола, зьлева – гнілякі драўляных іклаў.
Але ў малым коле была брамка, закручаная на алюміневы дрот. Побач трэба было пашукаць жалезны прут, якім можна было б падчапіць мэталічны вузел.
Наступны “круг пекла” быў мураваны. Дзякуй лёсу, там знаходзіліся плястыкавыя дзьверы, якія я лёгка выціснуў рамёнам.
Прастакутны жалезны пакой.
У канцы пад рупарам сьвятла сядзела і глядзела на мяне жаба. Жабалюдзіна. Скарузлыя бародаўкі адна на адну ляпіліся ў яе на твары. Бародаўкі былі незвычайна вялікія і выглядалі, як асобныя бульдожыя абліччы, што таксама глядзелі на мяне і пагардна ўсьміхаліся.
Я страпянуўся ад порцыі адрэналіна, – напоўненая ім міні-бомбачка разарвалася ў сэрцы.
Я чуў бомшчак свайго сэрца, але стаяў, глядзеў, дзівіўся.
(Ён, яна, яно) глядзела і трымала, як сякеру, доўгую стрэльбу з шырокай руляй...
Сьцены калідора былі акаваныя стальлю. Там-сям на іх выступалі вялікія заклёпкі, і самае жахлівае, чаго я спачатку не зразумеў, – на ўзроўні майго калена проста са сьценаў з круглых дзірак тырчалі ссохлыя рукі з карычневымі сьціснутымі ў кулак ці распрастанымі пальцамі, пазногці якіх даўно ніхто не абразаў. Некаторыя пазногці былі настолькі доўгія што здавалася, тонкімі клінкамі праколвалі паветра, а іншыя завіваліся ў сьпіралі, падобных да навечна заведзеных гадзіньнікавых спружын.
Перада мной была жудасная прасада нерухомых, зморшчаных, гострых галінаў. Мёртвыя рукі быццам прасілі, ці імкнуліся зачапіць, затрымаць, спыніць таго, хто наважыўся ісьці паўзь іх. Яны тырчэлі з вузкіх камораў, спэцыяльны зробленых такім чынам, каб людзі, што ў іх знаходзіліся не маглі ўстаць, а толькі паўляжалі. Адмысловае прыніжэньне вязьняў – каб ежу, як вышэйшую ласку, прымалі з рук надзіральнікаў, поўзаючы, караскаючы, гледзячы ўвышыню з падлогі.
Але відаць ежу ім даўно ніхто ўжо не даваў...
Трэба ісьці!
Мае лыткі пачырванелі ад драпінаў і ўколаў – было немагчыма не дакрануцца да кіпцяў мёртвых рук, калідор быў занадта вузкі, нават, падалося, звужаўся.
З кожным дотыкам ссохлых пальцаў жабалюдзіна падскоквала і выгіквала:
– Мурло! Што, мурло!? Ну і мурло! Набубнявіў мурло!
Калі я падыйшоў, яе вочы – перакуленыя чырвоныя піялы, што невыносна піявілі мяне, першы раз мірганулі:
– Новы, мурло? – жабалюдзіна-вартаўнік падскокнуў.
– Каморы перапоўненыя, мурло! – апусьціўся.
– Трэба, мурло,– падскокнуў.
– Выканаць прысуд, мурло! – апусьціўся.
Але ніякіх больш рухаў (ён, яна, яно) не рабіла, толькі ўверх – долу, уверх – долу. І дастаткова бяскрыўдна.
Я ціхутка абышоў жабалюдзіну, пасьпеў заўважыць, як вялізная пунсовая зрэнка, пільнуючы мяне, закацілася пад лоб.
Нэрвы ня вытрымалі, я пабег. Скура сьпіны, мэрам адна вялікая вушная перапонка, улоўлівала ўсе шоргаты, якія ствараліся за мной. Вартаўнік у такт маіх крокаў падскокваў з рознай амплітудай. Здавалася, узьнімаўся і накіроўваў у мой бок рулю стрэльбы.
Я зразумеў, што ён кепска бачыць, але добра чуе.
– Стой, мурло!
Я наляцеў на нехлямяжа замаскаваную, звараную з жалезных прутоў сьпіральную лесьвіцу.
Хутчэй! Угору!
– Мурло! Мурло!! Прысуд! Мурло!
Шэра-зялёная невялічкая ракета пратрубіла над маёй галявой і ўтыркнулася ў столь за два мэтры ад мяне. Я ўпаў на жалезныя прыступкі. Але ракета пакуль ня думала разрывацца: яна думала зваліцца! Трохі павісеўшы, хіснулася і пляснулася на лесьвіцу. Дзікі выбух... звон. Ракета хіснулася туды-сюды і спачатку марудна, а потым хутчэй і хутчэй забразгатала па прыступках – проста на мяне. Я, нібы кот, адразу рукамі і нагамі адштурхнуўся ад стальных прутоў. Ракета пакацілася далей. На ніжэйшай прыступцы яна закруцілася, плюючыся дымам, і раптам вухнула.
Жабалюдзіна – апошні вартаўнік забытай д’яблам і людзьмі турмы, упаў галавой на падлогу. Яго накрыла хваля чорнага паветра.
Калі дым разьвеяўся, я заўважыў, што жабалюдзіна, дзіка кашляючы перазараджае стрэльбу. Я ня стаў чакаць, калі пачвара завершыць сваю апэрацыю, і падняўся вышэй, на новы ўзровень.
ІІІ
Калідор.
Простакутная кішка!
І людзі, жыхары яе – душы ў іх вузкія, сьлізкія і роўныя, быццам плоскія глісты.
Бэтонная шэрань на скуры, такі ж самы бэтонна-непрабівальны выраз твару. І размаўлялі, здавалася, не з дапамогай зьвязак, а – схаванай у горле жалезнай арматурай. Ж-жжжж-вібра-цыя!
Нарэшце я зь сельскай мясцовасьці трапіў у горад.
Перад адкрытай Брамай мяне з ног да галявы асьвятліў аранжавы прамень.
– Небясьпечных захворваньняў няма, грошай няма, можа працаваць, – пачулася дзесьці ў сьцяне.
Потым пачуўся працяжны позех.
Я бесьперашкодна прайшоў у горад. Места было тыповае, як раз такое, пра якое я чуў – чатыры тунэлі па прастакутным пэрымэтры, два асобныя, шырэйшыя, – пэрпэндыкулярна перакрыжоўваліся ў прасторным квадратным памяшканьні – гэты была галоўная кірмашовая плошча.
Мае ўласныя біярытмы патрабавалі сну. А страўнік ежы.
Я падышоў да лаўкі.
Лысы дзядок з даўно няголенымі шчакамі і вузкім хітрым позіркам гандляваў землянымі арэхамі, вырашчанымі ў выбаінах бэтон, ці плястыкавых нішах.
– Можаце прадаць жменю?
– Тры рутобы.
– Што?
– Грошы.
Я ведаў, што ў гарадах ежу даюць за нейкія круглякі, але ніколі ня бачыў іх. Там, дзе я жыў, усё было агульным, а гандлявалі толькі за гадзіны працы.
– Праца.
Па маёй гаворцы, якая вымовай адрозьнівалася ад іхняй, ён зразумеў, адкуль я.
– Добра,– сказаў ён. – Праца. Пойдзеш на той край плошчы, убачыш чорную бабу, якая таксама гандлюе арэхамі. Перакулі яе кашы... патапчы. Я табе дам жменю.
– Вы нясеце адказнасьць за тое што я зраблю.
– Так, так, вядома... – ён нахіліўся да мяне і зашаптаў: – Яна вядзьмарка. Яе арэхі замоўленыя. У людзей ад іх пухнуць жываты. Але ўсё роўна купляюць у яе!
Я пабег, куды паказваў дзядок, хутка адшукаў старую гандлярку, незважаючы на лямант, раскідаў яе тавар, патаптаў, пайшоў за платай. Але празь дзесяць крокаў капронавае ласо здушыла мне горла.
– Гэта ён! – вішчала чорная баба.
Два бамбізы ў карычневых каптурах зьвязалі мяне і прывалаклі ў простакутны пакой.
Там на алюміневым, абцягнутым матэрыяй крэсьле сядзеў худы, як бамбук, дзядзька і паліў сьмярдзючую люльку.
– Што здарылася,– спытаў ён, з асалодай наліваючыся пачуцьцём улады.
– А-ааа! Паночку! Ратуй! Дапамажы! А-аа! Гэты мярзотнік усе мае арэхі, усю маю бульбу, гуркі, мой тавар сапсаваў...
– Яна мела толькі арэхі... І гэта ня я рабіў. Я прадаў сваю працу, – з гонарам сказаў я.
– Ты зь нізу?
– Так.
– Як клічуць?
– Даль... Даляшорзах Ін-Йорм.
– І каму ты прадаўся?
– Я шчыра прадаў сваю працу старому чалавеку, які таксама гандлюе арэхамі.
Худы кіўнуў бамбізам. Яны паставілі мяне ў кут і борзда выбеглі за дзьверы.
– Ты не ў сябе дома, у нас за вашыя звычкі забіваюць, – худы праз карычневыя, як яго каптур, зубы выціснуў хмару чорнага смуроду. Кручкаваты погляд, здавалася, драпаў маю шыю.
Праз пэўны час бамбізы зьявіліся зноў.
– На рынку такімі арэхамі гандлююць яшчэ адна старая і малы хлапец. Ніхто зь іх пра дзядка ня чуў... Ён хлусіць.
– Не, гэта ідыёт з самага нізу, ён хлусіць ня ўмее. А вы, спадарыня, – зьвярнуўся да чорнай бабы, – ідзеце дамоў ці гандлюйце, чым засталося. Калі знойдзем таго дзядка, дык ён вам заплаціць. А ідыёта за тое, што ён ідыёт, мы ўстырнем.
Чорная баба ўся ў сьлязах, праклінаючы мяне, выйшла з пакою.
Я не разумеў, чаму яна на мяне ўзьелася, вінаваты быў дзядок, а ня я... Я ж быў толькі яго існтрумэнтам? Рыдлёўку ж ня судзяць, калі ёю ўдарылі чалавека! Калі маральныя перакананьні яе народа дазваляюць заказваць такую працу, якую прапанаваў мне дзядок, то значыцца я паступаў правільна.
Аднак худы ня стаў мяне слухаць, два бамбізы адвалаклі мяне ў глухую кельлю.
Там мне прынесьлі падобную да плястыкавага пюрэ, кашу. Трэба сказаць, што яна насамрэч была даволі пажыўнай.
– Паеш, каб каленкі не падкасіліся, – зарагаталі бамбізы.
Мне разьвязалі лішнія вяроўкі – пакінулі толькі на руках. Замкнулі жалезныя дзьверы.
Нарэшце я мог нядрэнна выспацца.
ІV
Кірмашовaя плошча была цалкам забіта натоўпам. Адчувалася агульнае ўзбуджэньне. Людзі паказвалі на мяне, большасьць з радаснымі грымасамі, але былі, якія спачувалі мне.
Пасярэдзіне плошчы ўзвышалася вялікая шыбеніца. У школе я праходзіў старажытную гісторыю і ведаў, што азначае гэткая перакладзіна. У мяне пахаладзелі лыткі. Толькі адна станоўчая думка мільганула ў галаве: “Дзякуй, што ня будуць расьсякаць.”
Мяне правялі паўз жывы калідор, заштурхнулі на пастамэнт, паставілі на ўслончык. Перад маім тварам ціха хісталася пятля, тоўстая капронавая вяроўка нібы абрысоўвала вялікага дохлага апалоніка, падвешанага за хвост да алюміневай бэлькі. Агідны, ён некалькі разоў сьлізгануў па маіх пашчэнках.
За ім гуў натоўп. Сярод якога можна было разгледзець шляхетных жанчын і мужчын з блакітнымі шклянымі званочкамі ў вушах. Іх мілагучнае тонкае дзыньканьне, што выклікала ціхі экстаз у іх уладальнікаў, чым прытупляла сэнс пачутых словаў, для мяне паступова пераўтварылася ў нявыносны шмат разоў узмоцнены камарыны піск.
На пастамэнт выйшаў паліцмайстар, які дапрошваў мяне ў пастарунку. Асабіста пакланіўся бургамістру і ягонай жонцы, якія ў яркіх строях сядзелі на пасярэбраных насілках. Старэйшына гораду трымаў чыста белы плястыкавы скіпэтар з выявай крыжа ў ромбе – сымбаля Зьвязу Цэнтральных Скрыжаваньняў.
– За абразу, нанесеную жыхарам нашага горада, а тым самым і самому Вялікаму Бургамістру, Сьветлы Суд вынес вырак злачынцу, жыхару сутарэньняў Даляшорзаху Ін-Йорму – сьмяротнае пакараньне на шыбеніцы.
Натоўп ухвальна залямантаваў.
Шалёна зазьвінелі званочкі-завушніцы.
– Зараз нам трэба вызначыць ката.
Грымнуў аркестар сурмаў, дудак, трашчотак і бубнаў, што стаяў непадалёк ад аховы бургамістра.
Пад сіпата-хрыпатыя фанфары на пастамэнт выйшлі чатыры коратка падстрыжаныя дзяўчыны. Галава адной зь іх, высокай, зеленавокай, была ўвенчана зробленай з мэталю каронай – пераплеценыя чорныя ружы. Варта паднесла да дзяўчат збаночкі з алеем. Худы, які дапрошваў мяне, сьвяточна прыняў ад зеленавокай мэталічны вянок. Потым усе дзяўчаты хутка зьнялі зь сябе адзеньне, нашмараваліся алеем. Некаторым дапамагала прыслуга.
Іх статныя целы матава зазьзялі пад сьвятлом белай столі.
Захапляльнымі крыкамі падтрымлівалі дзяўчат іх прыхільнікі. Кожная з прыгажунь, па чарзе, падыходзіла да краю сцэны, прадстаўлялася, паказвала сябе.
Публіка рабіла стаўкі.
Бургамістр і яго супруга выбралі сабе дзяўчыну, на якой дагэтуль красаваўся жалезны вянок. Варта паднесла лятэрэйны латок, дзяўчаты цягнулі лёсы.
Пачаліся двубоі. Сэнс барацьбы быў зусім няхітры: дзяўчыне трэба было скінуць сваю спаборніцу з пастамэнта. Хто перамагаў – выходзіў у фінал.
Натоўп вішчэў, калыхаўся, быццам водарасьці ва ўскаламучаным чопе вады, віраваў і ўсьпеньваўся, калі бачыў удалы прыём, выкананы дзяўчынамі.
У фінал выйшла высокая блёндынка, яе глянцавая з-за алею скура зьдзіўляла белізною. Яна была быццам парцалянавая: даўгія ногі – заўсёды напятыя, ад чаго хада яе, здвалася рэзкай, пругкай, і пры кожным кроку ганарліва ўздрыгваліся невялічкія грудкі. У яе былі мужчынскія плечы і моцныя жылістыя рукі. А пранікнёны і неяк знутры, са спазьненьнем пасьля лагоды, востры і чэпкі, як кіпці кошкі, пагляд зялёных вачэй мог запалохаць, зьбянтэжыць ня толькі спаборніцу, але і самага бястрашнага ваяра.
Насупраць яе стаяла зусім юная дзяўчынка, аднак яна ніколечкі не саромелася сваёй галізны, хаця столькі вачэй сачылі за ёй. Ня ведаю, ці падалася яна мне прыгожай, але незвычайная абаяльнасьць сыходзіла ад яе рухаў і паставы, нягледзячы на дзёрзкасьць, сьмеласьць у пякучых чорных вачах. Смуглявая брунэтка была ніжэйшая за блёндынку, затое па тэмпэрамэньце яна нашмат пераўзыходзіла сваю спаборніцу, без згрызот сумленьня магла імкліва разьвярнуцца да нахабнага мужлана з публікі і адпусьціць такое салёнае слоўка, што палова натоўпу пакотвалася ад рогату.
Бургамістар махнуў рукавом, і барацьба пачалася.
Чарнявая першая рынулася ў бойку.
Яна хутка падляцела да зялёнавокай “жардзяйкі”, пачала штурхаць яе ў плечы, грудзі, жывот. Але блёндынка, больш дасьведчаная, адыходзіла на спружыністых нагах ці проста выстаўляла наперад, нібы пяцівострую дзіду, доўгую руку. Смуглянцы даводзілася нахіляцца, спрабаваць атакаваць з-пад нізу.
Столькі эмоцый выяўлялася і імгненна зьмяняліся ў яе на твары – вялікія вочы ўспыхвалі радасьцю маленькай перамогі і тут жа хмурнелі ў роспачы з-за прыкрай прамашкі, што дужа весяліла публіку.
І, наадварот, камень... ніводнае брыво падчас бойкі не зварухнулася на твары блёндынкі. Толькі зялёны позірк настойліва працінаў і гасіў, гасіў агонь у чорных зрэнках смуглянкі. Кожны рух зеленавокай дзяўчыны быў дакладны, вывераны.
Смуглянка кінулася ў новую атаку, але ногі “адспружынілі” блёндынку трохі ўбок. Смуглянка прамахнулася і па інэрцыі падалася далей – у гэты момант доўгая рука блёндынкі падштурхнула яе ў напрамку руху. Смуглянка паляцела за сьпіну сваёй спаборніцы і перад самым краем пастамэнта, спрабуючы прызямліцца на ногі, устояць, спатыкнулася, упала на плястыкавую падлогу.
Блёндынка разьвярнулася, падскочыла да смуглянкі і ўсей вагой цела навалілася на яе, сантымэтар за сантымэтрам выціскаючы на краёк.
Нечакана магутны рогат пакаціўся па натоўпу.
Смуглянка злаўчылася, перавярнулася пад даўготным тулавам блёндынкі, і, дзякуючы алею, выпаўзла між нагамі сваёй спаборніцы.
Відовічша публіцы падабалася. Неверагодны гоман, сьвіст, рогат сатрасалі горад.
Толькі мне тая бойка не прыносіла радасьці. Я стаяў на ўслончыку, трошкі далей ад разьюшаных дзяўчат, у глыбіні сцэны-пастамэнта, праваруч і леваруч ад мяне знаходзілася ўзброеная п’езапісталетамі варта. Мае ногі стаміліся, зацяклі, але – я сумна ўсьміхнуўся – вісець ім усё роўна не жадалася.
Дзяўчаты ў моцных абдымках перакаціліся на самы край пастамэнта. Яны цяжка пыхкалі і з апошняй моцы намагаліся выціснуць за край іншую.
Але іх целы былі настолькі шчыльна пераплецены, што здавалася зрослымі, як у сіямскіх блізьнятаў, і толькі па тоненькай рысцы – мяжы перамены колеру, можна было здагадацца хто ёсьць хто.
Дзяўчаты яшчэ пару разоў хіснуліся і разам паляцелі на зямлю, і разам застагналі.
Да іх падбег худы паліцмайстар, што выконваў ролю арбітра, агледзеў, узьняў крыжом рукі над сабой – пераможцы няма!
У выпадках, калі спаборнікі разам падалі з пастамэнта, перамога прысуджалася таму, хто знаходзіўся зьверху.
А цяпер смуглае і белае плячо аднолькава дакраналіся зямлі.
Нічыя – даволі рэдкі выпадак!