- Kamunikat.org
- Бібліятэка
- Кнігазборы
- Калекцыі
- Іншае
“Кожны раз чалавецтва бліжэй да шчасця на вышыню нашых магіл”. Калісьці Уладзімір Караткевіч у п’есе “Кастусь Каліноўскі” ўклаў гэтыя афарыстычныя словы ў вусны галоўнага героя. Ключавое слова тут – “нашых”: тых, хто прысвяціў сябе справе свабоды і Беларусі, хто беларус не толькі і не столькі паводле пашпарту. “Нашы” – першае, што прыходзіць у галаву, калі бярэш у рукі толькі што выдадзеную “Кнігу могілак”. На працягу апошніх 200 гадоў з кожным чарговым наступам на Беларусь агрэсіўнай русіфікацыі беларусы мусілі ратавацца за мяжой, бо на радзіме для іх былі прызначаныя турма, канцлагер і смерць. Кожны чарговы рэжым эмацыйна абразліва называў іх ворагамі, злачынцамі, “беглымі”. Для рэжыму яны былі падкрэслена “не нашымі”. Нашы, каму пашанцавала ўратавацца, апыналіся за мяжою. Пры гэтым на радзіме забараняліся хоць якія міжчалавечыя кансалідацыйныя памкненні, якія і робяць насельніцтва нацыяй. Адбываецца атамізацыя грамадства, калі ніхто нікому “не наш”. Парадаксальным чынам рэжымных асобаў у Беларусі аб’ядноўвае тое, што яны адзін аднаму “не нашы”. Гэта яны ўсімі спосабамі выкараняюць нацыянальную, а насамрэч чалавечую эмпатыю, імкнуцца з Беларусі – краіны і нацыі – зрабіць нейкае падабенства ці то Саратаўскай вобласці РФ, ці то “ДНР”.