Czasopis 9/2011

Гісторыя ўтварэння нацыянальных дзяржаваў у Еўропе паказвае, што перш узнікала на этнічнай тэрыторыі эканамічна моцная праслойка грамадска-культурнай эліты, натуральна канфліктуючай з сумежнымі. Выніковы канфлікт інтарэсаў фіналізаваўся спараджэннем нацыянальнага руху, затым нацыянальна-вызвольнай барацьбою, канчатковаю мэтаю якой — „большы бохан хлеба”. Адна толькі асобнасць этнічнай тэрыторыі не выклікала фіналізацыі яе ў нацыянальнасць. Прыкладам кажучы, так здарылася з Брэтоніяй у Францыі або Галісіяй у Іспаніі ці Правансіяй, галамі ў Вялікабрытаніі, эскімоскім арэалам. На свеце існуе цяпер каля дзвюх з паловаю тысячаў асобных моваў, значна больш, чым дзяржаваў ды ўсякіх аўтаноміяў. Як разумець толькі тое, што ў Еўропе большы лік дзяржаваў, чым нацыянальных моваў у ёй? Прычына таго тая ж: дзяржаву ўтварае якраз не мова, але эліта, якая сфармавалася на дадзенай тэрыторыі. Так было і з Рэччу Паспалітай, якой завалодалі рыма-каталіцкія алігархі, нават неабавязкова этнічныя славяне (жэмайты, мадзьяры, саксонцы, шведы, французы).

• Месца выхаду: Białystok
• Дата выхаду: 2011-09
• Рэдактар: Chmielewski Jerzy
• Выдавец: Stowarzyszenie Dziennikarzy Białoruskich
• Copyright: © 2011 by Czasopis
• Кнігазбор: Kamunikat.org