«Хамас – гэта даведзеныя да стопрацэнтнага ўзроўню лукашысты». Размова з Севярынам Квяткоўскім

— Насамрэч я прыдумаў тэрмін «бачун», таму што і сам з дзяцінства бачыў пэўныя рэчы. Не хочацца спойлерыць для новых чытачоў ці слухачоў, але калі я пісаў канцоўку «Каларадскай пушчы», інтуітыўна адчуваў, што Трэцяя сусветная вайна будзе. Хаця тады, у 2019-м, ніхто не мог чакаць, што перспектыва гэтай вайны так хутка стане такой блізкай.

Таму, з аднаго боку, мне як аўтару, вядома, прыемна, што не толькі фантазія, але і інтуіцыя спрацавала як след. З іншага боку, лепш бы яно і заставалася на ўзроўні фантазіі, а не ўвасаблялася ў жыцці. 

«Каларадская пушча» – гэта гісторыя апошняй чвэрці стагодзя ў Беларусі і працэсаў, якія адбываліся ў нашай краіне. Але штосьці мне сапраўды ўдалося прадказаць – напрыклад, эпідэмію. Дакладней, у рамане замест эпідэміі паводка, але так ці інакш Беларусь у 2020 годзе апынулася цалкам ізаляванай краінай, якая жыла па сваіх правілах.

Некаторыя рэчы я не тое што прадбачыў, хутчэй убачыў наўпрост – як падзел на «Менск» і на «Горад Герой», на «менчукоў» і «жукоў». Вядома, гэта актуальна не толькі для Мінска, але для ўсяго беларускага грамадства. Светапоглядны, каштоўнасны падзел адбыўся вельмі моцны, усё апынулася падзеленым на чорнае і белае, паўтаноў вельмі мала.

Зараз наша краіна пад панаваннем гэтых «жукоў» (так я іх назваў у рамане, зараз мы іх называем ябацькамі).

Візуальна я заўважыў гэты падзел яшчэ тады, калі ў цэнтры Мінска, ля Ратушы, ладзілі джазавыя вечары з адпаведнай публікай. У той жа час каля Палацу спорту былі танная гарэлка, чабурэкі і гэтак далей. Я трымаў гэты вобраз у галаве, калі пісаў «Каларадскую пушчу».

— У рамане я шмат чаго закадаваў, пакінуў пасхалкі для аматараў разгадвання квэстаў. Працуючы над агучкай, я ўбачыў, што шмат якія рэчы ў «Каларадскай пушчы» будуць зразумелыя толькі мінчукам, а некаторыя – толькі беларусам, абазнаным у грамадска-палітычных працэсах. Таму я пачаў працу над гідам па гэтай кнізе. Думаю, гэта будзе цікавы паралельны твор, самастойная рэч.

Распрацоўваючы структуру рамана, я арыентаваўся на «Гарганцюа і Пантагрюэль» Франсуа Рабле – твор XVI стагоддзя. Калі я ўпершыню чытаў Рабле, скажу шчыра, нічога не зразумеў, але мне падабалася адчуванне прысутнасці магіі падарожжа. А калі ўжо пачаў чытаць каментары спецыялістаў да рамана, дык проста захапіўся. Магчыма, гід будзе выконваць функцыю падобных каментароў.

Гэта будзе твор для людзей, у якіх зараз няма часу і жадання паглыбляцца ў мастацкую літаратуру, якім патрэбна больш канкрэтная інфармацыя. Гэта літаратура фактаў.

Аўдыякнігі зараз карыстаюцца вялікім попытам, таму што гэта проста зручна. Ты вядзеш машыну ці едзеш у транспарце, прыбіраеш у хаце ці чысціш бульбу на дранікі – і паралельна можаш штосьці слухаць.