Latopisy Akademii Supraskiej vol. 9

Termin laikat pochodzi z języka greckiego i oznacza lud, naród, nację. W Piśmie świętym występuje on bardzo często: w samym mianowniku aż 655 razy, w Nowym Testamencie – 24 razy. W Starym Testamencie termin ten w większości przypadków oznaczał Naród Wybrany. W podobnym znaczeniu używają go ewangeliści. Tak, na przykład, apostoł Mateusz używając słowa λαός pisze: „Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie” (15, 8). Używa również tego określenia, podobnie jak pozostali ewangeliści, gdy wskazuje tłum, który zgromadził się u Piłata, wzywając do ukrzyżowania Chrystusa. Ewangeliści rozumieją go w kontekście znaczeniowym Starego Testamentu. W nieco innym jednak kontekście termin ten występuje w Listach Apostolskich. Jeśli w Starym Testamencie określał on wybranych na podstawie etnicznej i oznaczał tych, którzy czczą Prawdziwego Boga, to w Listach odnosi się do tych, którzy poszli za Chrystusem i są członkami Kościoła. W tym wypadku zatraca się etniczny charakter znaczenia tego terminu. Chrześcijanie nigdy wcześniej nie byli oddzielnym narodem, pochodzili bowiem z różnych narodów, ale od momentu chrztu stali się ludem Bożym – λαὸς θεου. W ten sposób „zasada etniczna, według której był wybrany dawny Izrael, została zamieniona przez zasadę przynależności do Kościoła, w którym zasada etniczna okazała się przezwyciężoną [...]”. (Arcybiskup Jakub Kostiuczuk, Pojęcie laikatu i kleru w Kościele prawosławnym, fragment)

• Месца выхаду: Białystok
• Дата выхаду: 2018
• Рэдактар: Kuczyńska Marzanna, Nowak Alicja Zofia
• Выдавец: Fundacja „Oikonomos”
• Памеры: 236 s.
• Кнігазбор:
  • BTH — бібліятэка Беларускага Гістарычнага Таварыства, ul. Proletariacka 11, Białystok (папяровы асобнік)
• Інвэнтарныя нумары: BTH — 1990.