- Kamunikat.org
- Бібліятэка
- Кнігазборы
- Калекцыі
- Іншае
Лозунг „праваслаўны паляк” беларускімі дзеячамі ўспрымаецца як праява канфармізму г.зв. „нашых”, якія не хочуць мець клопатаў у працы, пазбягаюць раздражняць шавіністычна настроеных суседзяў, не хочуць ускладняць жыцця сваім дзецям. Хаця — як вучаць у школьных падручніках — жывем сярод найбольш талерантнай нацыі ў свеце, ведаем як гэта выглядае на практыцы. Таму апрача звычайнай асіміляцыі, „нашы” ўцякаюць у польскасць, каб дасягнуць пачуццё бяспечнасці, псіхічную выгоду, адмоўна не вылучацца з натоўпу. Праваслаўны паляк, у адрозненні ад этнічнага паляка, сам па сабе не мае пачуцця місіі змагання за замацаванне свае нацыі. Польскім шавіністам робіцца ён толькі ў сітуацыі, калі яго ангажаванасць нехта можа заўважыць і пераканацца ў адданасці польскай справе. Праваслаўны паляк пастаянна жыве ў пачуцці страху, што ў яго польскасці нехта можа сумнявацца. Таму ненатуральна часта падкрэслівае, што ён „як паляк” думае так і так. Палякі-католікі зрэдку адкрыта гавораць, што думаюць пра сваіх „рускіх”. Найчасцей усіх праваслаўных успрымаюць як адну „кацапскую масу”, але, зразумела, менш іх раздражняе актыўная дэманстрацыя польскасці такім ці іншым схізматыкам, чым адкрытае выяўленне беларускасці. (Я. Мірановіч, Дзве польскія нацыі, фрагмэнт)