Жарт

— Ідзе! — шэпча Мішка Мазур, прыўзняўшы галаву. Па двары, прыпадаючы на левую нагу, тупае старая Задорыха з чацвёртага пад’езда. Страшэнна злая цётка. Аднойчы ёй выпадкова мячыкам стукнулі, дык паўдня галёкала ды абяцала мячык шылам прабіць. Мы сядзім за агароджай, які атачае дзіцячы садок. Агароджа з драцяной сеткі і ўсцяж абсаджаная кустамі. Так што нас з Мішкам са двара не відаць. Задорыха цяжка аддзімаецца, перакідвае з рукі на руку авоську з боханам хлеба і нечакана застывае нерухома. Мішка тыцкае мяне локцем. Маўляў, не расслабляйся. Але я і без таго ўвесь напружаны. Нітку трэба тузануць у той момант, калі старая нахіліцца і пацягнецца за кашалём. Задорыха адразу не нахіляецца. Азіраецца, матляе авоськай, нарэшце прысядае — і я тузаю нітку. Недарэка спалохана падскоквае, а глянуўшы ў наш бок, хуценька тупае да свайго пад’езда. (фрагмент)

• Дата выхаду: 2021
• Катэгорыя: Мастацкая літаратура
• Copyright: © 2020 by Вінцэсь Мудроў
• Кнігазбор: Kamunikat.org
• Дадатковая даведка: Падрыхтаванае на падставе: Мудроў Вінцэсь, Падшыванцы. Апавяданні, — Мінск: Кнітазбор, 2020. — 212 с.